Tę sesję można by nazwać prawie-plenerem :). Bądź co bądź odbyła się na świeżym powietrzu i wśród kwiatów :). To zabawne, czytelnicy mojego bloga wkrótce będą znali każdy zakątek naszego mieszkania, moja złośliwa siostra domaga się obfotografowania łazienki. Dzisiaj balkon, na którym w ostatnich dniach pojawiły się kwiaty z Hali Mirowskiej. Kwiaty stały się dominującym motywem tych zdjęć, bo znalazły się też na mojej sukience i w moich włosach.

Sukienkę kupiłam w H&M'ie zimą zeszłego roku. Wisiała samotna na wieszaku, ostatnia i trochę zmiętolona, stwierdziłam, że ją sprawdzę, założyłam i wzięłam. Czekała na ciepłą wiosnę i gdy już doczekała, stała się jedną z moich ulubionych.

To, co tak ładnie "nadmuchuje" sukienkę, to oczywiście halka... Od czasu, gdy Marchewkowa opisała je na swoim blogu, stałam się ich wierną fanką.

Do tych kolczyków, chociaż nie są wyjątkowe ani szczególnie piękne, mam duży sentyment, bo są moją pierwszą parą, kupioną na początku liceum już nawet nie pamiętam, gdzie... Cieszyły mnie wtedy bardzo, bo po noszeniu w uchu przez miesiąc zatrzasków wkłutych przez kosmetyczkę były przyjemną odmianą i wreszcie mogłam sama decydować, co będzie zdobiło moje uszy ;).

14 czerwca o godzinie 19:00 i 21:00 w teatrze Collegium Nobilium odbędzie się premiera opery "Dydona i Eneasz" Henry'ego Purcell'a w reżyserii Natalii Kozłowskiej. Natka jest na piątym roku reżyserii na AT i będzie to jej spektakl dyplomowy. Do udziału w nim zaangażowała studentów od nas z wydziału wokalnego UMFC. Znalazłam się w tej obsadzie jako Dydona :).

Projekt jest cudowny. Muzyka Purcell'a jest niezwykle wdzięczna i miła dla ucha. Nie ma w niej słabych momentów, każdy fragment to klejnot sam w sobie, a wszystko składa się na wartko płynącą całość, mieniącą się różnymi barwami i odcieniami charakterów i emocji. Opera jest króciutka, wszystko zamyka się w godzinie, i w tej miniaturowej formie zawarło się wszystko, co można opowiedzieć o narodzinach miłości, jej spełnieniu, rozstaniu i śmierci. Zadziwiające jest to, jak w tak niewielkiej ilości recytatywnych dialogów i solowych arii można było prawdziwie oddać to, co się dzieje w kobiecym sercu w tych wszystkich sytuacjach, jakim poddawana jest Dydona.

To mój pierwszy spektakl, dlatego przeżywam go szczególnie mocno. To również debiut Natki w Warszawie, i pierwsza opera wystawiana na deskach Collegium Nobilium. Wkrótce na mieście pojawią się plakaty. Premiera za 2 tygodnie, robi się coraz goręcej, kostiumy się szyją, scenografia powstaje, w tym tygodniu zaczną się już próby całościowe. Mamy przepiękny plakat, który wklejam poniżej. Wypatrujcie go na mieście!

Cieszę się, że mój blog znalazł się na liście Polskich Szaf (http://polskie-szafy.blogspot.com/), od razu zwiększyła się jego popularność i zaczęły pojawiać się komentarze nie tylko moich znajomych :). Zaczynam życie w sieci - byleby nie popaść w przesadę! Dziękuję za wszelkie wpisy i zapraszam co jakiś czas na bloga, teraz staramy się z Karolcią usystematyzować jego prowadzenie tak, by co kilka dni pojawiała się nowa notka.

W komentarzach szafiarskich blogów często pojawia się określenie "stylizacja". Zaczęłam zastanawiać się, co ono właściwie oznacza. Kojarzy mi się raczej z założeniem czegoś na potrzeby zdjęć lub na jednorazowe wyjście na imprezę czy spotkanie o określonym charakterze, gdzie wskazane jest ubrać się wyjątkowo i szczególnie postarać się o dopieszczenie drobiazgów. W słowie "stylizacja" jest też coś sztucznego, związanego z przebierankami, wejściem w nie swoją skórę, żeby pobawić się w bycie kimś innym niż na co dzień. A skoro tak, to nie mogę nazwać tego, co robię, stylizacją... Bo dokładnie w ten sposób ubieram się każdego dnia. Ten styl jest tak "mój", że w innych rzeczach czuję się nieswojo, jakbym zakładała obcą skórę. Zakładam sukienkę, robimy jej z Karolcią zdjęcia, a potem wychodzę do kościoła czy na uczelnię, nic nie zmieniając :). Nie ma w tym sztuczności i przebieranek - jestem sobą do granic w moich tysięcznych sukienkach i spódnicach, co potwierdziliby wszyscy moi znajomi, którzy na palcach jednej ręki mogą policzyć, kiedy widzieli mnie w spodniach :).

Dzisiaj zestaw, który bardzo lubię. Spódnicę dostałam od mamy 2 lata temu, gdy pojechała odwiedzić mojego brata w Oxfordzie. Na zdjęciach nie widać, że jest na podszewce z tiulową falbanką u dołu. Czarna góra bardzo dobrze z nią współgra.

Oglądamy z Karolcią różne blogi i zastanawiamy się, co zrobić, by było jak najciekawiej. Brakuje u mnie zdjęć detali. Cyfrówka nie jest najlepszym narzędziem do ich ujęcia, ale na tyle, na ile się da, będziemy próbować :).

Wróciłam do Warszawy i nadaję się już do obfotografowania :), więc zrobiłyśmy z Karolcią szybką sesję. Nie miałyśmy czasu wyjść w plener, więc wykorzystałyśmy kuchnię, która nie znalazła się jeszcze na blogu. A skoro kuchnia, a w niej piękna sukienka, to przyjęłyśmy konwencję "Żon ze Stepford", które w pięknych strojach, perłach i rękawiczkach wykonywały prace domowe...

A sklepik polecam serdecznie. Jest na końcu ul. Długiej, już prawie przy Wełnianym Rynku, w sąsiedztwie Kredensu. Nie jest duży i nie utonie się tam w ciuchach, ale to, co jest, warto przejrzeć i przymierzyć :).

sukienka - mały sklepik na końcu ul. Długiej w Bydgoszczy
buty - Zebra
kolczyki - handmade (ale nie przez mnie)

Ciągle choruję, więc dzisiaj też nie będzie moich zdjęć. Pomyślałam, że zamieszczę na blogu parę obrazków z dedykacją dla uroczych panien, które poznałam na weselu w sobotę. Spotkamy się ponownie 2 października, więc mamy 4 miesiące na skompletowanie garderoby :). Oto parę pomysłów :). Wszystko na jedno kopyto, bo czym innym mogę się zachwycać i co innego od siebie proponować...

Sukienka w groszki, bardzo wdzięczna. To, co wszędzie jest wspólne, to szerrroooookaaaa spódnica na podszewce z tiulem... Jej MUSI być dużo!

A na koniec obrazek dla sióstr :) :

PS. Znalazłam też dzisiaj w necie zdjęcie długiej sukni ślubnej z lat 50-tych. To z dedykacją dla tej siostry, którą szczególnie to teraz obchodzi :) :

Cały czas choruję i to, jak wyglądam, raczej nie nadaje się do obfotografowania :), więc w tym poście posłużę się nieswoimi zdjęciami.

Karolcia słusznie zauważyła, że nie wyłożyłam jeszcze "metodologii" bloga :). Leżąc w łóżku w ostatnich dniach zastanawiałam się, jakbym nazwała swój styl, poza tym, że jest "mój" :) (rzeczywiście często zdarza mi się słyszeć od znajomych, że widział kogoś ubranego w "moim" stylu, albo gdzieś na wystawie dojrzał "moją" sukienkę). Myślę, że określenie go jako oswojone lata 50-te będzie najtrafniejsze, bo sukienki i spódnice, które noszę, nie dochodzą jeszcze do takich rozmiarów, jak w tamtych czasach... Choćbym bardzo chciała nosić takie rzeczy. Gdzie je można jednak dzisiaj dostać? No i jak by to wyglądało na ulicy?... I tak już się rzucam w oczy :P. A, mimo wszystko, nie chcę dojść do totalnej przesady i kompletnego oderwania od rzeczywistości. Każda rzecz ma swój stosowny czas i miejsce, i moim zdaniem na tym polega elegancja. A to coś ekstra, coś ponad to, co zwykłe, ale nie coś wybałuszonego i kabaretowego, to właśnie osobisty styl :).

To, jak się ubieram, wynika w ogromnej mierze z tego, jak wyglądam. Tak się cudownie składa, że styl lat 50-tych został stworzony dla takich sylwetek, jak moja - chuda talia, a reszta niekoniecznie.

Parę inspiracji:

Ta pani jest bardzo chuda i ma niesamowicie długą szyję. Cała jest jak przecinek. Ale ta sukienka... I te rękawiczki... Cudo.

Tutaj coś codziennego. Wydaje mi się, że niektóre moje codzienne stylizacje coraz bardziej przypominają to, do czego dążę:

A to? Te panny wyglądają jak studentki college'u, które wyszły się obfotografować na koniec roku. Wyglądają jak z "Uśmiechu Mony Lizy", o którym pisałam w marcu :). Bluzki z bufkami są urocze, ale może niekoniecznie dla mnie, spódnice biorę wszystkie! Razem z paskami!

A to można by ubrać do ślubu. Zresztą jakiś czas temu w salonie z sukniami ślubnymi obok naszego domu widziałam sukienkę idealną - rozkloszowana spódnica do kolan, w talii pasek, góra skromna i niewygolona, jakbym wychodziła za mąż, to taką właśnie sukienkę bym założyła. No, chyba, że mój przyszły mąż baaardzo chciałby widzieć mnie w długiej sukni. A jeśli w długiej, to tylko w takiej, jak ta pani na drabinie :) :

A tamta sukienka byłą podobna do tej, w której jest Audrey, tylko spódnica nie była AŻ TAK (ech...) szeroka. I sukienka była odrobinę krótsza (to akurat dobrze dla mnie :)):

To też może być na wesele :). Jestem w temacie, bo w tę sobotę się gdzieś bawiłam. Trudno znaleźć dziś odpowiednią okazję dla długiej sukni. Jestem w tej szczęśliwej sytuacji, że takie sytuacje przytrafiają mi się stosunkowo często i stopniowo wzbogacam swoją garderobę też o takie rzeczy. Kto wie, może następną suknię zamówię u krawca według poniższego modelu :) ?

Na koniec klasyka klasyk. Od 1947 roku nieustanna inspiracja dla kobiet, źródło marzeń, tęsknoty i westchnień...

Trochę się rozchorowałam i utknęłam w domu na cały dzień, dzięki czemu znalazł się czas na krótką sesję. Dzisiaj zwykła, codzienna stylizacja, bez szczególnych ekstrawagancji. Na ostatnim zdjęciu otacza mnie coś, co wypełnia mi dni i noce - nuty, nuty, nuty, muzyka, muzyka, muzyka... Codzienność :).

Przy wymyślaniu tytułu każdego posta przeglądam kalendarz, czy nie ma jakiegoś szczególnego dnia, święta, rocznicy, bądź imienin, z którymi wiążą się przysłowia. Wikipedia wyjawiła, że 14 maja obchodzimy Dzień Farmaceuty :). Wszystkim farmaceutom i farmaceutkom, a zwłaszcza naszej kochanej Asi, składam najserdeczniejsze życzenia :).

Dawno nie zamieszczałam nowego posta, byłyśmy z moją Karolcią w rozjazdach i nie miałyśmy okazji, by porobić zdjęcia. Mam nadzieję, że nadrobię zaległości, bo wiele sukienek i spódnic czeka na obfotografowanie :) .

Dzisiaj klasyczny zestaw wiosenny: lekka, kolorowa sukienka w kwiaty z jasnymi balerinami. Ta sukienka przeczekała kilka miesięcy w szafie, nim mogłam ją założyć, bo mam ją od grudnia. Zima tego roku była bardzo długa i lekkie rzeczy dłużej niż zwykle leżały na półce.

W naszym mieszkaniu pełnym wszystkiego, trudno znaleźć miejsce o neutralnym tle, dlatego tym razem wykorzystałyśmy ścianę z podłużnym lustrem (czyż nie jest vintage'owe ;) ?) i mocny, drewniany kredens z lat 20-tych. Obfotografowania domaga się też biurko, którego fragment pojawia się na zdjęciach z konwaliami. Któregoś razu posłuży ono za scenografię dla kostiumu :) .

A to zdjęcie "remontowe", bardzo robocze. Kabli nie dało się usunąć, ale za to pojawia się halka, którą nosze pod spodem sukienki, a która ujawniła się nieznaczenie na poprzednim zdjęciu. Halka jest moją najświeższą zdobyczą. Długo szukałam czegoś takiego i zastanawiałam się, czy w Polsce można w ogóle dostać takie rzeczy, aż niedawno na blogu J. z Leśno-Marchewkowej pojawił się post, który skierował mnie pod właściwy adres, gdzie można zamówić halki idealnie nadające się do noszenia pod rozkloszowane sukienki.