Zaraz wyjeżdżam i znowu będzie dłuższa przerwa w blogowaniu, wrócę pewnie pod koniec września albo w październiku, chyba, że okoliczności będą sprzyjały, by bywać tu częściej :). Dzisiaj szybka sesja wyrwana z ferworu pakowania, rzut oka na kolejne miejsce w Bydgoszczy - moje liceum :). Doskonałe tło w przeddzień rozpoczęcia roku szkolnego... Biedne dzieci. Całe szczęście, że od paru lat już mnie to nie dotyczy i jutro ruszam na wakacje :).

I tyle na dziś, mam nadzieję, że zdążę we wrześniu jeszcze pokazać parę bydgoskich miejsc, zanim wrócę do Warszawy.

Powinnam chyba dostać jakąś nagrodę za promocję miasta :).

A zatem zasady wężyka:

1.Napisz, kto przyznał Ci tę nagrodę.
2.Wymień 10 rzeczy, które lubisz.
3.Przyznaj tę nagrodę 10 innym blogerom i poinformuj ich komentarzem.

Oto 10 rzeczy, które lubię:



Żeby w tym poście nie było nudno, zamieszczam kilka moich rysunków inspirowanych modą sprzed lat: rokoko i lata 20-te :). Jestem zakręcona na tym punkcie, bardzo lubię rysować ciuszki :).



A to mój wybór 10 szafiarek:

1. Marchewkowa - niesamowite, że ubieramy się tak podobnie! :) Tylko mi daleko jeszcze do samodzielnego szycia sobie sukienek... Ale kiedyś zrealizuję to moje marzenie :).
2. Granda - za miłą, piegowatą buzię i wdzięk :)
3. Aife - te zdjęcia... I uroda...
4. Erill - za modową zawziętość :)
5. Tara - za przebijające zza Twojego bloga piękne, radosne życie :)
6. Apolonia - za klimat każdej Twojej sesji!
7. Klamoty - za różnorodność :)
8. Mała Gosia - podziwiam, podziwiam, podziwiam! Podziwiam umiejętności i tempo szydełkowania, przecież zamieszczasz post za postem!
9. Sabath - Twój styl jest urzekający, zawsze perfekcyjnie dopracowany zestawy :)

Wczoraj był pierwszy deszczowy dzień jesienny... Lało od rana i było tak ciężko i sennie, że nie sposób było zwlec się z łóżka przed 11 :). Skoro pogoda uniemożliwiła Myrii i mnie na obfotografowanie letnio-kwiecistego zestawu, dostosowałyśmy się do niej i wyciągnęłam z szafy płaszcz, którego nie nosiłam od trzech miesięcy. O zgrozo, okazało się, że to idealny strój na wyjście z domu, więc poczułyśmy, jak jesień wkłada ręce do naszej garderoby...

Dziś plener z wysadzoną platanami ulicą Markwarta :). Nie szukamy odległych miejsc, ten, kto zna Bydgoszcz wie, że to wszystkie opisywane przeze mnie punkty są oddalone od siebie jakieś pięć minut drogi piechotą :).

Bardzo lubię ten płaszcz - a w zasadzie powinnam go chyba nazwać trencz? - jest jednym z moich pierwszych większych wydatków w Warszawie i mam go od pierwszego roku studiów :). Ha, pamiętam te zakupy w Arkadii, gdy wszystko było zupełnie nowe. Pasuje do wszystkiego i wszystko pasuje do niego :). Wczepiłam w klapkę klucz wiolinowy, żeby był bardziej "mój", w końcu jestem muzykiem :). Broszka tez ma swoją historię - dostałam ją z okazji dyplomu ze skrzypiec w szkole muzycznej, i noszę ją również dzisiaj, kiedy już mniej gram, a więcej śpiewam.

Parasolka nie jest moja, ale ojcowska - pożyczyłam ją, bo zgubiłam swoją :P - mój brat sprezentował ją kiedyś tacie jako upominek-pamiątkę z jego studiów w Oxfordzie. Przyznacie chyba, że jest elegancka, solidna i bardzo angielska :). Sukienka i torebka już kiedyś pojawiły się na moim blogu, więc tym razem podaruję sobie komentarz :).

Jako dodatek do posłuchania w tle zamieszczam piosenkę w wykonaniu Roberty Gambarini - Włoszki, która pięknie śpiewa standardy jazzowe! Standardy są bardzo jesienno-deszczowe :). Kopia niestety nie jest najlepszej jakości, cóż.

Parasolka w całej okazałości:

A to dekoracja na parasolce - motto oksfordzkiego uniwersytetu:

Kolczyki - prezent od mojej matki chrzestnej, z tego, co pamiętam, też dostałam je z okazji zagrania dyplomu :). Dostaję od niej piękne i gustowne drobiazgi, zawsze mnie zachwycają.

A poniżej zabawa w skakanie przez kałuże :P, które na ulicy Markwarta są niezwykle okazałe:

Pogoda jest bardzo wietrzna i przegania chmury z zachodu na wschód, co i rusz zasłaniając i odsłaniając słońce. Zrobiło się znacznie chłodniej i trzeba było dziś założyć jakiś długi rękaw. Wybrałyśmy się dziś z Myrią na krótki spacer po Sielance - urokliwym, niewielkim osiedlu w centrum Bydgoszczy, wcielającym w życie urbanistyczną koncepcję miasta-ogrodu. Mieszkamy nieopodal, więc jest to nasza niemal codzienna trasa spacerów z psem :). Sielanka z roku na rok pięknieje i staje się czystym, wypielęgnowanym miejscem. Kiedy obie byłyśmy małe, marzyłyśmy, by mieszkać w którymś z dworków otaczających plac i być księżniczką z pałacyku :). Hm, może kiedyś?...

Szczególną historię ma spódnica, którą dziś nosiłam. Kupiłam ją w lumpeksie w Nowym Jorku, gdzie byłam 2 lata temu, gdzieś w East Village i zdaje się, że ma swoje lata i rzeczywiście pochodzi z lat pięćdziesiątych. Kwiatowy wzór odbity jest na grubo tkanym lnie. Ciekawym detalem są kieszenie - duże, skośne, służące raczej do ukrycia za nimi dłoni, niż no noszenia w nich czegoś :). East Village jest dzielnicą, po której warto się poszwendać za ciuszkami - można tam znaleźć cudowności, o których nie marzy się w Polsce, i obkupić się w nie za niewielkie pieniądze :). Ta i jeszcze jedna spódnica, którą wkrótce zamierzam opisać, były jednymi z moich pierwszych, świadomych stylistycznie zakupów - już wiedziałam, do czego dążę i miałam w głowie ukształtowany obraz tego, jak bym chciała wyglądać i się ubierać. Dobrze zacząć od oryginalnej spódnicy z lat 50-tych, prawda?

Ta kamieniczka jest jeszcze mocno zaniedbana. Wygląda, jakby nikt w niej nie mieszkał - drzwi są obdrapane i zastawione ciężką kłódką, skrzynki na listy ociekają rdzą, tynk w niektórych miejscach odpada... Bryła budynku obfituje jednak w detale, które można dojrzeć pod starym, jednolitym, burym tynkiem. Trochę tajemniczy budynek...

Detal - guzik przy kieszeni :)

Kilka tygodni temu robiłyśmy z mamą porządek w szafie. Zamiast wyrzucić minimum dwie torby ciuchów, wynalazłyśmy dawno nienoszone cuda, które po niewielkich zmianach można znów założyć. W efekcie końcowym miejsca na półkach zrobiło się niewiele więcej, za to do stosiku ubrań używanych i lubianych dołączyło kilka nowych-starych. Przynajmniej zrobiło się więcej miejsca dla ciuchów nienoszonych ;).

Jedną z tych zdobyczy-z-dna-szafy jest sukienka, którą dziś prezentuję. Wprawne oko zaraz zauważy, że to nie żadna sukienka, tylko najzwyczajniejsza długa spódnica. Rzeczywiście, dawno, dawno temu kupiłyśmy ją z mamą w sklepie indyjskim, który już nie istnieje (ale dobrze pamiętam, gdzie był - niedaleko szkoły muzycznej :)) i jakiś czas nosiłam ją jako spódnicę. Chodziłam do gimnazjum i, jak na grzeczną panienkę przystało, byłam wstydliwa i miałam kompleksy, krępowała mnie więc przejrzystość i lekkość materiału, z którego spódnica jest uszyta. Wydawało mi się wtedy, że na pewno widać przez nią całe moje nogi. Spódnica wylądowała głęboko w szafie, gdy przekładałam ją co jakiś czas z półki na półkę i próbowałam na sobie, stwierdzałam, że jestem już na nią za wysoka i ma niekorzystną długość do połowy łydki, więc odkładałam ją z powrotem.

Spódnica czekała na ponowne odkrycie aż do tego lata. Bycie szafiarką i śledzenie blogów zdecydowanie popłaca, bo nasuwa różne ciekawe pomysły na odświeżenie odzieży. U kogoś podpatrzyłam noszenie długiej spódnicy jako sukienki i spróbowałam, czy z tą moją nieszczęsną turkusową też by się nie dało... Okazało się, że jak najbardziej, to odkrycie zaowocowało innymi i w ten sposób zyskałyśmy z mamą 5 nowych sukienek zamiast 5 starych spódnic, które wylądowałaby w koszu.

W takich chwilach można poczuć się prawdziwą szafiarką - odkrywa się stare rzeczy we własnej szafie i czyni się je nowymi :)! Każdemu życzę takich udanych porządków :).

W tle kolejne bydgoskie miejsce - muszla koncertowa w parku Witosa, miłe miejsce, które wiosną i latem ożywa kulturalnie. Cały czas brzmi mi w pamięci koncert Grzegorza Turnaua, który dał trzy lata temu na tej scenie, porządny, długi koncert z wieloma bisami, zupełnie za darmoszkę... Lubię moje miasto :).

Muszę nadmienić jedno słówko o kolczykach. Dostałam je w prezencie od mojej przyjaciółki na początku tych wakacji i bardzo mi się podobały, ale nie wiedziałam, do czego będę mogła je zakładać. Okazało się, że kolorystycznie i stylistycznie idealnie pasują do turkusowej sukni :).

Spódnicę można podpiąć z boku...

...i powstają wtedy latynoskie falbany spływające do kolan :).

A to moje fiu-bździu na głowie: