Byłam w ten weekend na weselu u dobrych znajomych z duszpasterstwa. Było pełno przyjaciół i świetna muzyka, której próbki zamieściłam w ostatnim poście :), więc nie można było nie bawić się dobrze :). Jednak ponieważ jest to blog szafiarski, powinnam napisać coś o sukience, którą na sobie miałam :).

Kiecka tym razem NIE JEST moja - pożyczyłam ją od siostry, bo moje rzeczy są w rozjazdach między Bydgoszczą a Warszawą i jakoś nie miałam pomysłu, co z tego, co mam tu i ówdzie włożyć na siebie, a Myriasta sukienka pasowała mi najbardziej. Od pierwszej chwili, gdy ją zobaczyłam, miała ochotę kiedyś ją założyć, i wreszcie moja droga siostra pozwoliła mi na to :). Jest zdecydowanie w moim stylu - gorsetowa góra, rozkloszowana spódnica z tiulem pod spodem :). Pochodzi z Primarku - sklepu, w którym można obkupić się w cudowne rzeczy, jeśli jedzie się na Wyspy. My miałyśmy okazję wskoczyć tam na ciuszki, gdy mój brat studiował w Oxfordzie - i któregoś razu z Anglii przyjechała ta sukienka :). Myria dostała kieckę, ja dostałam nie zgorszą spódnicę, która kiedyś pojawiła się na blogu, w tym poście.

Zdjęcia są autorstwa wspaniałej fotografki, DJ'ki, reżyserki, imprezowiczki i kumpeli - Natchniuzy :))).

DJ i tańcownica Natchniuza:

Dzisiaj bez ciuszków, ale za to z muzyka :). Byłam w nocy na weselu, cudownym weselu, wybawiliśmy się wspaniale, i już mam apetyt na kolejne weselicho - jak dobrze, że czeka mnie już za tydzień :))).

Parę hitów z jednego z moich ulubionych musicali, historia i kostiumy w vintage'owym klimacie :). Ile jest halek pod tymi spódnicami!...

Uwielbiam ten film! I uwielbiam te piosenki!

Jeszcze jedna poznańska sesja, tym razem zrobiona przez moją siostrę. Myria mieszka teraz na Jeżycach, wybrałyśmy więc urokliwą uliczkę Zacisze, znaną mi wcześniej z książek Małgorzaty Musierowicz - to od ulicy Zacisze Aniela Kowalik wchodziła do kamienicy przy Roosvelta 5 jako pokojówka państwa Nowackich :). W ogóle Jeżyce były dla nas, póki Myriaczek nie zaczął studiować w Poznaniu, krainą legendarną, o podobnym statusie w naszej wyobraźni do Wyspy Księcia Edwarda, Śródziemia czy Narnii :). Takie miejsce dobrze znane z książek, zaludnione fikcyjnymi bohaterami, którzy stają się Twoimi dobrymi znajomymi, bo wydają się żyć prawdziwym życiem i dobrze zna się ich problemy.

W tym roku Jeżyce staną się miejscem swojskim i powszednim, zwłaszcza dla mojej siostry, która będzie w te i spowrotem przemierzać tę dzielnicę w drodze na uczelnię :). I mityczność tej "krainy" rozpłynie się w codzienności...

Sukienkę dostałam :). Znam jedną taką sympatyczną osobę, której nieraz miałabym ochotę zrobić zdjęcie i wrzucić na bloga, tak charakterystycznie i dobrze się ubiera, i od niej dostałam te kieckę - choć raz przydało się bycie "większą" :). Tu, na stronicach bloga piszę wielkimi literami: DZIĘKUJĘ :))) !

A poniżej zdjęcie na tle słynnej kamienicy o adresie Roosvelta, ale od strony uliczki Zacisze :).

Byłam u mojej małej siostry w Poznaniu, zobaczyć, jak będzie mieszkać w tym roku akademickim i by pospotykać się z różnymi znajomymi :). Intensywne dwa dni! Słabo znam Poznań, byłam tam raz zimą zeszłego roku, zobaczyłam troszkę, ale wciąż nie czuję się zaznajomiona z tym miastem, chociaż potrafię się już samodzielnie poruszać - przytrafiło mi się już samej jechać Pestką :)!

To, co nowe i niezwykle miłe, to spotkanie z pewną sympatyczną Marysią, która jest pierwszą moją znajomą "z internetu". Skoro przyjechałam do Poznania, to musiałyśmy się poznać "w realu" :). Owa sympatyczna Marysia jest autorką dzisiejszej sesji - w tle różne poznańskie zabyty, poznaniakom doskonale znane i oklepane, dla mnie, przyjezdnej, nowe i ciekawe.

Dziwnym budynkiem jest dla mnie poznański Zamek - kuriozalnie monumentalny twór w centrum miasta. Wykwit dziewiętnastowiecznej próżności i świadectwo nadmiaru pieniędzy i wolnego czasu, skoro cesarzowi Wilhelmowi chciało się wymyślać takie dziwaczności. Wielkie gmaszysko stylizowane na średniowieczny zamek, trudno pojąć, jak takie budynki mogły powstawać dla fantazji jednego człowieka. Takie budynki zawsze mnie bawią, no i muszę przyznać, że odrobinę gorszą :P.

Zatem: najpierw w tle poznański Zamek, potem skwer między św. Marcinem a operą, aż wreszcie opera - nie mogę nie mieć zdjęcia z operą :).

Ta śliczna, turkusowa koszula pochodzi z miłego butiku w Bydgoszczy z używanymi ciuchami - mieści się w przesmyku między Gdańską a Parkiem Kochanowskiego, obok lodziarni (polecam, polecam te lody, póki jeszcze jest na nie pora, jestem tam prawie co dzień!), nazywa się Modna Szafa. Prowadzi go energiczna pani, która lubi kombinować z modą i doradzić klientce :). Może jest tam stosunkowo drogo, jeśli porównuje się to miejsce ze zwykłymi lumpkami, ale ciuszki są zadbane i oryginalne - można wyszukać tam zupełnie unikatowe rzeczy :).

Poranek był długi i deszczowy, wstałyśmy z siostrą z łózek dopiero koło 11 i powolutku zaczęłyśmy przystosowywać się do życia, spodziewając się, że cały dzień będzie senny i bury. W pewnym momencie się wypogodziło i za oknem zajaśniał piękny wrzesień. Oderwałam Myrię od pianina i wyszłyśmy w plener. Znów jesteśmy obie w Bydgoszczy, więc przeszłyśmy się w kolejne malownicze miejsce w okolicy, na aleję Ossolińskich.

Ostatnio poznałam kilka osób, które studiowały w Bydgoszczy i opowiadały, że strasznie im się tutaj nie podobało. Hm, może dlatego, że nie wiedzieli, gdzie chodzić? A może mieli złe nastawienie? Gdy nie spodziewasz się spostrzec niczego ciekawego ani urokliwego, to trudno oczekiwać, że nagle ukaże się Twoim oczom coś miłego. Staram się oprócz moich sukienek pokazać na blogu także ładne, konkretne miejsca, moje miasto rodzinne jest mi bardzo drogie i wszystkie te uliczki dobrze znam ze spacerów z psem :).

Sukienka też jest "bydgoska". Dostałam ją w lumpeksie Dużo klasy mało kasy w Brzozie, o którym wspominałam w poprzednim poście. Zresztą tamten sweter i ta sukienka pochodzą z jednego wyjścia ciuszkowego :).

Poniżej zdjęcie lekko frywolne, ale ukazuje istotny detal - halkę :). Ta haleczka pochodzi z uroczego sklepu Skarby Prababuni na ul. Nowogrodzkiej 8 w Warszawie. Serdecznie polecam!!! Sklep należy do fundacji Domy Wspólnoty Chleb Życia i można tam kupić domowe przetwory oraz cudnej urody zwiewne, łąkowo-koronkowe ciuszki. Któregoś dnia wybiorę się tam z aparatem i napisze trochę więcej o tym sklepie. Unikatowe miejsce.

A poniżej sukienka w całej okazałości, bez okrycia wierzchniego. Jest trochę luźna w biuście, ale chyba nie aż tak, bym nie mogła jej nosić? Pod spód zakładam top-tubę, bo dekolt byłby zbyt głęboki.