W niedzielę zrobiłam sobie kolczyki-bombki i postanowiłam, że będę je nosić aż do piątku :). W związku z tym teraz każdego kolejnego dnia muszę planować ubranie pod owe kolczyki, które są wściekle czerrrwone. Bombki kupiłam na Hali, a zawleczki wzięłam po starych, przełamanych kolczykach (które zresztą też były czerwone). Nie jest to mój autorski pomysł, podpatrzyłam go u dziewczyny na kulturoznawstwie, która nosiła w uszach wielkie, różowe bombki. Wśród moich znajomych jestem na szczęście pierwsza :). 

W związku z ozdobą na uszach musiałyśmy, tym razem z siostrą, dobrać stosowne otoczenie. Najlepsze były choinki :). Dobry czas na fotografowanie się z choinkami, bo w naszej okolicy jest parę stoisk z drzewkami, porozkładanych przy skrzyżowaniach. Jedno z nich znajduje się na skrzyżowaniu ulic Anielewicza z Jana Pawła. Weszłyśmy do środka, podeszłam do pana sprzedawcy i zaczęłam: 

- Mam dość niestandardową prośbę. Będzie się pan bardzo śmiał. Prowadzę bloga o ciuchach i mam dziś takie szczególne kolczyki, czy mogłabym porobić sobie zdjęcia wśród tych choinek? 

Panowie bardzo się przejęli, ustawili mi pośrodku rozłożystą choinkę, z którą mogłam się obfotografować :).

Sweter ma długą historię. Pokazywałam tu już kiedyś ciuszki od mojej pięknej mamy, i to jest kolejna rzecz po niej :). Pamiętam ten sweter od wczesnego dzieciństwa - zawsze był taki "maminy". Kiedyś, jak go założyłam i chodziłam w nim po domu, tata pomylił mnie z mamą, tak bardzo był przyzwyczajony do widoku go na innej osobie. Mama przestała go nosić i wtedy ja się nim zainteresowałam. To naprawdę rzecz z historią, którą czuć, gdy się go dotyka i nosi. Wydaje mi się przesiąknięty zapachem i osobą mamy :).

A na tym zdjęciu pojawia się moja siostra :) :

sweter - po mamie

Sesja na mrozie :). Ten czerwony płaszcz - spełnienie moich marzeń o płaszczu - pojawił się już kiedyś tutaj, ale było to bardzo, bardzo dawno temu, gdy dopiero zaczynałyśmy i nie miałyśmy z Karolcią jasnej koncepcji bloga ani dużego rozeznania w szafiarskiej blogosferze :). Chcących dowiedzieć się czegoś więcej o płaszczu zapraszam do drugiego w historii posta na tym blogu :). 

Sukienka domaga się krótkiej opowieści o swoim pochodzeniu. To kolejna rzecz od K., cukierkowy wzorek przypomina ten na kiecce, którą prezentowałam we wrześniu :). Od K. była też spódnica od górala :). Uwierzcie, że to nie koniec ciuszków, które dostałam swego czasu od K., robiącej przegląd swojej szafy :). Oj, opłaca się być szafiarką! 

Komentarz należy się również kolczykom :). Te totalnie odpustowe kolczyki z setką tysiąckolorowych, błyszczących szkiełek wypatrzyłam na wystawie małego butiku w Padwie, gdzie byłam pod koniec października. Chadzałam tamtą ulicą codziennie z mojego schroniska do teatru przez tydzień, za każdym razem zatrzymując się przy witrynie i myśląc, że te kolczyki są tak odpustowe, że muszę je mieć. Ostatniego dnia, gdy już wiedziałam, że wyrobię się finansowo z całym pobytem we Włoszech, zajrzałam do środka i kupiłam je :). Są tak wielobarwno-migocząco-wielkie, że trudno je do czegokolwiek założyć, ale niech żyje próżność :)!

A czerwony nos? Wiadomo - od mrozu :). 

Jeden z moich miłych kolegów określił dzisiejszą sukienkę jako "frywolną", stąd tytuł posta :). Skąd takie skojarzenie? Czy dlatego, że odsłania kawałek nogi więcej, niż zwykle? Dlatego, że ma wiele lekkich falbanek? Dlatego, że jest zwiewna i dziewczęca? Kto wie, co siedzi w jego głowie...

Oprócz sukienki bohaterem noty jest przemiłe psisko o imieniu Clifford. Clifford przyjaźni się z Karolcią i dostał imię po Cliffordzie Geertzu, wybitnym amerykańskim antropologu :). Clifford sprawuje się doskonale i bardzo miło się z nim mieszka :). Idealny współlokator. 

A tu bez swetra - widać całą górę, z bufkami :).

Pięciominutowy wypad na zewnątrz i dwuminutowe pozowanie bez płaszcza na mrozie :). Za to zdążyłyśmy przed zapadnięciem głębokiego zmroku. I, niech będzie, przyznam to - śnieg jest malowniczy, więc warto uwieczniać go na zdjęciach. Niemniej myślę, że ciepłe, słoneczne dni pełne kwiatów i zieleni są równie malownicze. Pocieszam się postami z sierpnia i września, jakie to wrzucałam, wspominam lekkie sukienki, jakie wtedy mogło się nosić i szykuję się do hibernacji - może zrobię jak Muminki, prześpię zimę pod ciepłą kołderką? 

Na razie za ciepłą kołderkę służy mi gruby, ciężki płaszcz, który przywdziewam zimą - to najgrubsza rzecz, jaką mam. Ma swoje lata - chodziła w nim kiedyś moja mama (tak, tak, moja kochana mama, która chodziła też kiedyś w tej cudnej, ręcznie malowanej sukience :)), ale był wtedy dłuższy i bez talii. Potem trafił do szafy i żadna z nas nie chciała go nosić, bo wydawał się na ponury i "mnisi" - jak go zakładałam, gdy jeszcze był długi i sięgał do półłydek (przynajmniej mi, mojej mamie do kostek :)), kojarzył mi się z zakonnym habitem. Któregoś roku przyjrzałam mu się uważnie i powiedziałam, że jeśli go skrócimy i spróbujemy wiązać w pasie, to może się nada do noszenia. Oddałyśmy go do krawca (nie, jeszcze sama nie szyję), krawiec skrócił i lekko dopasował, i zaczęłam go nosić. Zebrany w pasie płaszcz zaczął mieć rozkloszowany krój, co idealnie wpasowało się w moje upodobania :).

A, ponieważ to blog szafiarski, to dodam, że płaszcz ma niezwykle modny w tym sezonie kolor wielbłądzi - no proszę, jak się wpasowałam w trendy :)!