Przypomniałam sobie, że na dnie szafy trzymam jeszcze jeden różowy sweter :). Wróciła zima, więc dobrze ubierać się ciepło i kolorowo. Wiele osób żywi niechęć do różu, a ja nie mam nic przeciwko. Co więcej, jakoś tak wyszło, że mam sporo różowych rzeczy w szafie. Przecież to bardzo dziewczęcy kolor. Podany w "zjadliwy" sposób jest słodki i urokliwy, a nie przesłodzony i infantylny. Zachęcam do noszenia różu :) !

Może i róż nie jest infantylny, ale mój blog jak najbardziej - wychodzi na to, że jeśli nie robimy zdjęć z maskotkami, to robimy je z jakimiś śmiesznymi malowidłami na ścianach. Ten stworek, którego nazwałyśmy z Karolcią Teletubisiem, od tygodnia prosił się o sesję :). Pojawił się pewnego dnia na garażu i wywoływał obawy, że równie niespodzianie, jak się zjawił, może zniknąć. Dziś uwieczniłyśmy go na zdjęciu :). 

torebka - C&A
kolczyki - handmade (prezent :))

A na koniec zachęta do noszenia różu. Piosenka z filmu znanego i wielbionego zapewne przez wszystkie retro-szafiarki :). 
 

Kolejna maskotka :). Przygotowując tę sesję stwierdziłam, że mój blog robi się infantylny - był już Zygmunt, Clifford, teraz Bonifacy - ale Karolcia powiedziała, że to jest super. Zamarzyła jej się konwencja popołudniowej herbatki ze starych książek dla dzieci :). Skoro tak, przedstawiam Bonifacego, z którego zaprosiłam dziś do stołu. Bonifacy jest eleganckim pluszowym misiem z kraciastą muszką i wygląda, jakby pochodził z Oxfordu, więc nic, tylko popijać z nim herbatki na podwieczorek :).

Ze spódnicy jestem cała dumna. Znalazłam ją w lumpeksie (kocham lumpeksy!!!) i kupiłam za grosze, a jest prze-pięk-na.  Bardzo elegancka, a jednocześnie ma w sobie coś takiego, że nie gryzie się w zestawieniu z codziennością :). Ten wydziergany włóczką kwiat z boku w zasadzie czyni tę spódnicę. Bez niego byłaby zwyczajna. A tak staje się szczególna :). 

spódnica - sh

Dawno tego nie robiłam, ale dziś mam szczególną i bardzo pasującą do konwencji mojego bloga piosenkę :). 

Musiałam oddać do szewca moje zimowe, czarne kozaki i zostałam na weekend z tymi oto butami - górskimi, skórzanymi, na grubej podeszwie, w których trudno uczynić krok, tak są ciężkie :). W związku z tym wszystko, co zakładam, muszę jakoś dobierać pod owe buty - i rozkloszowane sukienki oraz zwiewne spódnice nie wchodzą w grę. Spodnie oczywiście też nie - nie mogę przecież sprzeniewierzyć się regule mojego bloga. Pozostają swetry. No i czarne nogi, które trzeba trochę odsłonić, by zachować jakieś proporcje w tych ogromniastych butach. 

Moja współlokatorka Martuszka, która lubi chadzać w zimowych, grubych butach, zakłada je zimą także do spódnic i sukienek, i w wyniku nie do końca przez mnie rozumianych skojarzeń została ochrzczona przez naszych życzliwych kolegów Kangurkiem. Ponoć przypomina to zwierzątko, gdy krąży po mieście w swoich butach :). Dziś zatem ubrałam się "na Martuszkę", ale jest też w tym pewien element ubrania się "na Karolcię", bo i ona chodzi zimą w dużych buciorach. Trochę może jak nie ja, ale niezwykle wygodnie i radośnie prezentuję się dzisiaj w wersji miejskiego globtrottera taplającego się w roztopach :). I dobrze się w tym czuję :). 

A skoro kangur, to musi podskoczyć :).