Obiecałam tego posta we wrześniu, a osobie, która odpowiada za to miejsce, jeszcze wcześniej. Któregoś październikowego dnia wybrałam się do cudownego i przytulnego sklepiku zagubionego w centrum Warszawy, przytulonego do pleców głównych tras wschód-zachód i północ-południe, jakby "w podwórzu" serca miasta - na ulicy Nowogrodzkiej 8. Wystawa zapowiada, co spotka się w środku - koronczarsko-łąkowe cuda wszelkiej maści oraz małą spiżarkę z przetworami :). Szyld "Skarby Prababuni" zachęca, by zajrzeć do zupełnie innego świata niż to, co jest na zewnątrz: bloków, samochodów, bankomatów, ruchu i betonu, które odbijają się w witrynie. Dziś wreszcie publikuję tego posta :).

W środku jasne szafy i kredensy pachną drewnem, białe i kremowe koszulki i halki wydają się pochodzić z innej epoki, z czasów, gdy panny nie wychodziły z domu nie założywszy pod długą spódnicę koronkowych pantalonów, wyglądających dziś jedynie na spodnie od piżamy.

Skarby Prababuni to sklep Fundacji Domów Wspólnoty Chleb Życia. Koronkowe cuda są dziełem rąk kobiet należących do Wspólnoty. Jej założycielką jest siostra Małgorzata Chmielewska, która zresztą prowadzi bloga :). Dochód ze sprzedaży rzeczy ze sklepu jest przeznaczony na prowadzenie Fundacji i utrzymanie Wspólnoty. Nie jest to lumpeks ani outlet, więc ceny są normalne - mogą wydawać się wysokie, uważam jednak, że jak na tego rodzaju ręczną i kunsztowną robotę to nie jest dużo. Sukienka kosztuje średnio 130 zł, obrus ok. 150 zależy jeszcze, jakiej wielkości. Nie zrobi się tam więc tanich zakupów, ale za to zrobi się zakupy unikatowe i szczególne :).

Oprócz koszulek, sukienek i piżamek w sklepie można kupić przepiękne obrusy, serwety i chusteczki. Oto kuferek Prababni:

A to spiżarka Prababuni :). Przetwory są zupełnie nieziemskie:

Na koniec przedstawiam przemiłą ekspedientkę, którą zastałam na zapleczu przy pracy. Szukajcie jej, gdy wejdziecie do środka:

Wydawało się, że dziś nie da rady zrobić żadnej sesji i blog będzie kolejny dzień leżał odłogiem, a tu niespodzianka - spotkanie z Natchniuzą i jej natychmiastowa reakcja "masz już w tym zdjęcia?". Nat jest wspaniałą fotografką i uwielbiam jej zdjęcia, aparat w jej dłoniach czyni cuda. Nat wracała akurat z warzywniaka z pietruszką i wcisnęła mi ją do rąk jako rekwizyt :). Oto owoc tej szybkiej sesji:

Te odlotowe kabaretowe rajstopy podpatrzyłam kiedyś u Vintage Girl - udało mi się zdobyć takie same, choć gdy je kupowałam, było już długo po tym, jak zobaczyłam je u niej na blogu. Parasolkę też wtedy dostałam, ale zgubiłam ją gdzieś w czerwcu... Najprawdopodobniej przepadła w którejś z szatni, w jakich ją zostawiałam, albo w sali, gdzie rzuciłam ją pod ławkę i zapomniałam wziąć...

Spódnicę dostałam od wspominanej już na tym blogu K., od której sukienkę zaprezentowałam jakiś miesiąc temu. K. na początku tego roku akademickiego zarzuciła mnie stertą rzeczy ze swojej szafy, które były na nią za duże bądź były lumpeksową zdobyczą, z którą nie wiadomo co zrobić. Ta spódnica jest jedną z owych rzeczy :). K., jakże dziękuję Ci za piękne ciuszki!!!

Butki są moją najświeższą zdobyczą i są pierwszą parą kupioną w lumpie. Jak będą się dobrze nosić, to może przekonam się do obuwia ze szperaków.

A kolczyki są ręcznej roboty (z filcu) i - jak zwykle - są upominkiem. Dostałam je w podziękowaniu od pewnej pianistki, której zaśpiewałam na dyplomie w zeszłym roku :). J., jeśli czasem tu zaglądasz, to wiedz, że je noszę :)!

Można wyglądać jeszcze bardziej ludowo. Wystarczy obwiązać głowę chustą i już jest się babuliną z hali (bądź Hali ;)). Nie jestem góralką i nie piłam nigdy z góralem, ale ktoś, kto o to zaapelował, na pewno wiedział, co pisze :).

Wylądowali na pobliskim podwórku. Zostawili ślady - podobizny na murze, dziury w ziemi, a w piaskownicy porzucili swoją rakietę, która rdzewieje smagana warszawskim deszczem i wiatrami.

Próba ucieczki, ale ich działka wysyłające przedziwne, obezwładniające fale, unieruchomiły mnie w biegu:

Pierwszy tydzień zajęć dobiega końca, milion spraw do załatwienia powoli się uporządkowuje, można więc wznowić blogową działalność :). Tym bardziej, że po powrocie z wakacji na uczelnię odkrywam, że rozmaite osoby z różnych moich środowisk zaglądają tu czasem :). Pozdrawiam!

Od kilku dni trwa piękna, słoneczna jesień - trzeba wykorzystać to światło, póki świeci! Za chwilę zrobi się brzydko, deszczowo, ponuro i zimno, i trudno będzie uwierzyć, że kiedykolwiek było jakieś słońce.

Ta urocza spódnica to pozostałości obszernej sukienki z lumpeksu, którą kupiłam, gdy była we wrześniu w Poznaniu :). Sukienka miała rozmiar 46 i się w niej pływało, materiał spodobał mi się jednak tak bardzo, że wzięłam ów kwiatowy worek i postanowiłam przerobić go na spódnicę :). Odprułam dół od góry, góra wylądowała w śmietniku, a dół trafił do krawcowej, która wszyła weń gumkę :). Pod spód zakłada się halkę, w pasie spina paskiem i jest idealnie. Nagle szmatka zmienia się w efektowną spódnicę z lat 50-tych :).