Zima. Dzień trwa chwilę i upływa tak, jakby go nie było. A jeśli jeszcze przez ten krótki czas, gdy powinno być jasno, pada śnieg, to zdaje się, że noc nie ma końca. 

Trudno o światło o tej porze roku. No i ciężko wyjść na zewnątrz... Zdjęcia robiłyśmy w poniedziałek - w dniu, w którym zima, jak co roku, sparaliżowała Warszawę. Śnieg zaczął padać około 9 rano, i pada aż do teraz z krótszymi bądź dłuższymi przerwami. Dobrze, dobrze, nie przeczę, że jest pięknie, ale wspomnienie zeszłorocznej zimy dosłowniemnie mrozi - a jeśli i w tym roku tak będzie?

Bluzeczka od Musz, więc nieco bollywoodzka :). Spódnica od Natki, więc piękna i zwiewna :). 

Zdjęcia wyszły samotniczo - pusta klatka i mroczna ja :). Może na koniec cień uśmiechu ze złudzeniem słońca zza okna? 

Tytuł posta brzmi jak tytuł utworu :). Jest taka pieśń Paderewskiego "Ostatnia Róża", opowiadająca co prawda bardziej i miłości niż o roślinkach, ale ma schyłkowy klimat późnej jesieni :). Pod naszym domem kwitnie ostatni kwiat tego roku, samotna, ciemnoróżowa malwa, jedyna, jaka ostała się z letniego sezonu, wyglądająca naprawdę niezwykle wśród szarych budynków, samochodów i nagich drzew. Uczyniłyśmy ją bohaterką tej sesji :).

Rzeczy, które na sobie mam, pochodzą ze środowej imprezy grzebaczej, zwanej popularnie swap'em :). Zorganizowałam coś takiego pierwszy raz, a okazję, jaką w środę były moje imieniny, uznałam za dobry moment na zaproszenie psiapsiółek i poproszenie ich, by przyniosły ze sobą nienoszone już przez siebie rzeczy :). Pomysł był strzałem z dziesiątkę, czułam się w pełni zrealizowana jako gospodyni, bo nie dość, że blachy z ciastami zostały do cna wyczyszczone, to każda z moich gościn ;) wychodziła niezmiernie zadowolona z torbą zupełnie nowych ciuszków za darmoszkę :).

Swap to wspaniała sprawa! To nie tylko wielka radość dostać nowe, piękne rzeczy do swojej szafy zupełnie za darmo, równie wielką frajdą jest oglądanie koleżanek, które zakładają coś, co długo leżało w szafie i wydawało się, że nie będzie już z tego żadnego pożytku, a na kimś wygląda jak szyte na miarę i zapomniana spódnica lub bluzka zyskuje drugie życie :).

Ten elegancki, bladoniebieski płaszcz należał wcześniej do Musz. Spódniczka do Agnieszki, a półgolf - nie wiem, bo w pewnym momencie wszystkie straciłyśmy już orientację, co od kogo pochodzi...

Historia jest taka:

W roku 1987 moja mama wybrała się do jednej z niewielu wówczas istniejących galerii w Bydgoszczy, by kupić elegancką i ciekawą kreację na ślub bliskich przyjaciół. Mama miała być świadkiem na tym ślubie, zależało jej więc, by wyglądać szczególnie :). Galeria ta położona była przy Starym Rynku, dziś w tym miejscu stoi pewnie knajpa i nic nie wskazuje na to, że 23 lata temu można było dostać tam absolutnie niecodzienne jak na owe czasy rzeczy.

Mama kupiła ręcznie malowaną sukienkę stylizowaną na japońskie kimono i wyglądała na ślubie szałowo :). Ów ślub był w styczniu. W lipcu przyszłam na świat. A dzisiaj to ja noszę tę kieckę :). Jej wartość sentymentalna jest równa wartości estetycznej. Znam ją doskonale ze starych zdjęć, i tak się cieszę, że tego roku przy porządkach w szafie zdjęłyśmy ją z wieszaka i dałyśmy jej drugie życie - ze mną :).

Absolutne arcydzieło. Chyba się ze mną zgodzicie, prawda?

Do całokształtu dodałam kok ze szpikulców - użyłam chińskich pałeczek do przytrzymania włosów :).