Zwiedzania Warszawy ciąg dalszy - tym razem Sąd Okręgowy :). Poprzez tę notkę pragnę szczególnie pozdrowić moich drogich kolegów, którzy poniekąd mają z tym przybytkiem do czynienia :). Miejsce zaiste jest fotogeniczne, wbrew naszym obawom nikt nam aparatu nie skonfiskował, a panowie śledzący obraz z kamery zawieszonej nad drzwiami zapewne mieli dobry ubaw :).

Chciałabym bardzo, by zima już się skończyła, bo - tak, mili moi koledzy, nie do wiary! - kończą się już zimowe sukienki i spódnice, których nie było jeszcze na blogu. Wobec tego muszę zacząć się powtarzać. Dziś zatem repeta spódnicy z Inwazji Marsjan - wtedy nie dość wyeksponowanej ze względu na dużo bardziej pasjonujące tło zdjęć :). 

Gdy Karolcia ujrzała mnie w tym zestawie, zamrugała parę razy oczyma, by zebrać wzrok. Od wielości kropek doznała chwilowego oczopląsu :).

Tak określiła mnie Karolcia, gdy zobaczyła moje warkocze :). Bohaterką posta jest spódnica, do której obfotografowania zbierałyśmy się już ze trzy razy. Jest to kolejny ciuch od K., który po swojemu przerobiłam - zwęziłam w pasie i podczepiłam dół, żeby zrobić z niej krótką bombkę.

Płaszcz już był, ale jest tak ładny, że nic nie szkodzi go powtórzyć :). 

Karolcia kazała mi zasalutować, bo ten czarny beret kojarzy jej się z Powstaniem Warszawskim. 

Długo nic nie pisałam - sesja, ferie, wyjazdy, a głównie rozmijanie się z Karolcią i Myrią, które robią zdjęcia :). Wróciłyśmy do Warszawy i można wznowić blogowanie :). 

Wyszłyśmy dziś pod charakterystyczne kino Muranów. Karolcia stwierdziła, że mój czarny ubiór doskonale pasuje do plakatu Ludzi Boga, na którym zresztą jeszcze nie byłam, ale wybiorę się z pewnością :). Trapiści są czarno-biali (jak dominikanie :)), a ja cała czarna. Nabożną konwencję przełamuje nienabożna (jak to mawia moja współlokatorka Martuszka) długość swetra odsłaniająca nogi. O zgrozo!

To jest śmieszne - wygląda, jakbym chowała się za plecami tego zakonnika przed tymi, którzy siedzą na wprost: 

Sweter-sukienka długo leżał w szafie, zanim zaczęłam go nosić. Musiało upłynąć trochę czasu, bym dobrze poczuła się w tego rodzaju rzeczach. Kupiłam go parę lat temu za jakieś nędzne 3 złote w lumpeksie w Bydgoszczy, którego już dawno tam nie ma. Wtedy nie wiedziałam, czy go kiedykolwiek założę, ale stwierdziłam, że skoro to tylko 3zł to nic nie stracę, jeśli go wezmę. I dobrze :). Dzięki temu mam jakąś różnorodność w szafie pełnej rozkloszowanych sukienek i spódnic :). 

Kwiecista torba pochodzi z kolei ze Stanów. Kupiłam ją w jakiejś małej mieścinie w niezwykłym sklepie - był to całoroczny sklep bożonarodzeniowy. Weszłam tam w środku sierpnia z upalnego dnia i owionął mnie grudniowy aromat pieczonych jabłek i kandyzowanych pomarańczy. Poczułam się jak urwana z choinki - co dobrze wpasowało się w temat :). Czując się bardzo dziwnie, rozejrzałam się po tym sklepie i wyszukałam coś dla siebie. Torby na szczęście nie były w choinki :).